اشعار

عيد می‌آيد كه عطرش خوش كند احوال را            آسمـان آمـاده كـرده بـزم اسـتـقـبـال را

سر به فرمان خدای خويش دارد جبرئيل            تا بـيـارد بـار ديـگـر "آيـۀ اكــمـال" را

تا بيايد عـيد نـو بعد از عـبـادت‌های ما            ماه نو می‌بـوسد امشب گونـۀ شـوّال را

هر نگاهی بيشتر زل می‌زند بر آسمان            تا بجويد "ماه پنهانْ پشت استهـلال" را

سفره‌های ميهمانی را خدا برچيده است            تا خودش پايان دهد مهـمانی امسال را

می‌رسد روزی كه سرخط خبرها می‌شود:            ماه نو در هم شكـسـته فـتـنـۀ دجّـال را

مقصود ماست دریا، هرچند مثل جوئیم            از خود گذشته یک‌ ماه، دنبال وصل اوئیم

یک‌ مـاه‌ ما خـمـاریم، سـاقی بـیار باده            کار از قـدح گـذشـته، ما تـشنه سبـوئیم

مـاه صیـام رفـت و، عــیـد صـیـام‌ آمـد            هم خنده در دهانیم، هم گریه در گلوئیم

زان بی نشان کجا ما، یابـیم یک‌ نشانه            تا در مسیر دنـیا، دنـبال رنگ و بوئیم

تا نشکنیم خود را، پـرواز کی توانیم؟!            بیچـاره ما که عـمری، در قـید آبروئیم

عید قربان است، رو بر درگه یزدان کنید            در منای عشق جانان، نفس را قربان کنید

عـیـد قـربان است روز امتـحان بـندگی            مثل اسماعیل با جان روی بر جانان کنید

عید قربان است، روز تابش مهـرِ یقـین            با فروغی از یقین، جان را پُر از ایمان کنید

عید قربان است روز شوق و روز سرنوشت            دامن از گل‌های اشکِ شوق، گلباران کنید

عید قربان روز عید و روز پیمان بستن است            در چنین روزی وفا بر عهد و بر پیمان کنید

عید قربان جلوه‌ای از روز تسلیم و رضاست            جان و دل تسلیم امر حضرت جانان کنید

مـیـزبـان آفـریـنـش میـهـمـانـی می‌دهـد            از ره اخلاص، خود را بر خدا مهمان کنید

در محیط بندگی با عشق و ایمان و یقین            توشه‌ای آماده بهر بـرزخ و میزان کنید

زآفتاب حشر ایمن می‌شوید، امروز اگر            رو به سوی آستان عـترت و قرآن کنید

در چنین عـید بزرگی از خـداوند کریم            آرزوی وصل مهدی، در شب هجران کنید

چون «وفایی» دل به دریای ولایت افکنید            ساحل اندیشه را لبـریز از مرجان کنید

سفره آخر جمع شد، سائل ولی در خانه ماند            جای لبهای من میخواره بر پیـمانه ماند

دست و پا کردی برای باده‌نوشان کاری و            در دل من آرزوی خـدمت مـیخـانه ماند

دانه خوردند و پریدند از کنار سفـره‌ات            یک کبوتر از کبوترهای تو بی‌دانه ماند

نان مشهد خورده‌ام، جز این نمی‌سازد به من            این کبوتر جلد دستان تو شد در لانه ماند

نان خورت هستم، زکاتم را تقبل کن خودت            این گدا چشمش به حاتم بخشی سالانه ماند

پایم از باب الجـوادت رد نـشد، اذنم بده            چون گداهای سر کویت سرم بر شانه ماند

نوکرت تا پشت در با پای عقلش راه رفت            در حرم با پای دل زائر شد و دیوانه ماند

گنبدت خورشید را گرم طواف خویش کرد            هر کسی پیش نگاهت شمع شد پروانه ماند

عـیـد فـطـر اسـت و اول شـوال            نور عشق است و شور و جذبه و حال

بهـر توفـیـق درک ماه خـداست            قـلـب‌هـا از نــشـاط، مــالامــال

جشن قرآن و جشن غفران است            عید اسلام و روز فخـر و جلال

رمـضان، ای مـه نـمـاز و دعـا            ای ره اکـتـسـاب فضل و کـمال

رمـضان، ای گـنـاه‌شـوی بـشـر            زآن‌ همه چشمه‌های اشک زلال

رمضان، ای فضای رحمت حق            که زند مرغ دل، به اوج تو بال

رمضان، ای که روز نیمۀ توست            مطـلـع آفـتـاب عـشـق و جـمـال

عـیـد مـسـعـود زاد روز حـسـن            مـجـتـبـای مـحــمــدی تـمــثــال

رمضان، ای که در شب قدرت            لطف یـزدان، برون ز حد مقال

مـاه غــفـران و مــاه تـوحـیــدی            مــاه قــرآن و مــاه احـمـد و آل

دل تا به خودش آمد و فهمید، زمان رفت            چون تیر که از چلۀ تقـدیر کمان رفت

" اوقات خوشی بود که با دوست به سر شد"            سی روز و شب وصل که چون برق جهان رفت

یک ماه به لطـف نفـس گـرم مناجـات            از دوش دل خـستۀ ما بار گران رفت

سیراب شد از کـوثر تـسـبیح، نفس ها            زنگار هوی و هوس از جوهر جان رفت

صد حـیف ندانست دلـم قـدر شب قدر            تا فیض ابوحمزه و اشک و هیجان رفت

خـورشـیـد که از پـردۀ شـوال در آمـد            تا سال دگر فرصت ماه رمضان رفت

با آمـدنـش غـلـغـلـه افــتـاد در افـلاک            با رفـتن او رونـق بـازار جهـان رفت

آن مـاه که در مرحـلـۀ وصف فـراتـر            از دایـرۀ شعـر و معـانی و بیان رفت

عـید آمد باز داغِ این پـشـیـمان تازه شد            دردهای من پس از یک ماه درمان تازه شد

روزه‌هایم روزها با خشکسالی طی شدند            در عوض در چشم خوبانِ تو باران تازه شد

دور مانـدم با گـناه از تو ولی امسال هم            باز دیدار من و تو در خراسان تازه شد

پنجـره فـولاد تو دم می‌دهـد، ما دیـده‌ایم            هی مسیحی رفت از اینجا هی مسلمان تازه شد

این گدا رفت آن گدا آمد، چه رفت و آمدی            در کنار سفره‌ات هر روز، مهمان تازه شد

سی شب از آب و عطش خواندیم و‌ حالا گوشۀ            صحن سقاخانه داغ شاه عطشان تازه شد

از کمانی کهنه‌تیری پرت شد، داغ رباب            بی علی اصغر در آن صحرای سوزان تازه شد

چشم بر هم زدم و مـاه مبارک طی شد            حسرتِ این دل افروخته پی در پی شد

یاد باد آن همه اشک بصر و سوز دعا            یاد باد آن همه شور سحـر و شوق خدا

چه سفرها دل ما در دل شب داشته است            چه سحرها که "ابوحمزه" به لب داشته است

همدم و مـونس هر روزۀ ما قـرآن بود            برکات و نـفحـاتش همه بی پـایـان بـود

ای خوشا آنکه در این ماه خدا را دیده ست            دامن خویشتن از رنگ و ریا برچیده ست

چـقـدَر یاد "لب تـشنه" هـوائـیـمان کرد            وقت افطار، عطش کرب و بلایی مان کرد

کاش این مـعـنویت یکـسـره با ما باشـد            عـیـدی ما فـرج یـوسـف زهــرا بـاشـد

مژده بادا بر مسلمانان که قـربان آمده            عـیـد مـقـبـولی بـنـده نـزد یـزدان آمده

هرچه غیر اوست در این روز قربانی کنیم            در مـیان عـیـدها شمـس فـروزان آمده

یـاد مـی آریـم ابـراهـیـم و قـربـانـی او            بهـر عـرض بندگی جانـانه میدان آمده

عید اضحی، عید خاص حاجیان وعید خون            روز کوری همه اصحاب شیطان آمده

هرچه خواهی ای مسلمان از خدا، این روز خواه            روز مخصوص عبادت بر مسلمان آمده

مست باید از می خمخانۀ قربان شویم            مـؤمـنین را مـوسـم اثـبات ایـمان آمده

می‌خواست بهانه‌ای که پُر نور شویم            از هرچه بـدی و غـیر او دور شویم

یک مـاه پر از فـرصت برگـشتن داد            یک عـیـد فـرسـتاد که مغـفـور شویم

**************

یک مـاه صـدا کـرد که زیـبـا بـاشـیم            در هر سحر و شـبی چو مـولا باشیم

ماه رمـضان مـاه مهارت ورزی‌ست            باشد که هـمیـشـه مـثـل حـالا بـاشـیـم

**************

یک مـاه بهـشت بر زمـین حـاکـم شد            یک مـاه ز عـصـیان دلـمـان نادم شد

یا رب نکـند دوبـاره مهـجـور شـویم            یک مـژده بـده که وصـلمان دائم شد

تا پيك صبا مـژده ز عـيد رمضان داد            او باب چـنان را ز رخ مـاه نشان داد

از آتش دوزخ همه را حضرت جانان            از يُمن چنين روز بكـف خط امان داد

از مرحمت ماه پر از فيض و ضيافت            پـاداش خـداونـد به مـا بـاغ جـنـان داد

بشنو ز خـروس سحر از بام شريعـت            بـر پـيـكـر اين روز به آواز تـوان داد

بر مسلـم و بر مسلمه اين عـيد مبارك            كز نور حضورش طربی بر همگان داد

تا سود و زيان شد عملت را همه ميزان            اين عيد صيامست نشان سود و زيان داد

مقـبـول نمازی‌ست نـيازش بود از پی            خوش آنكه به خيل فـقـرا لقمه نان داد

خورشيد جهان بود همه صُم و صلاتت            كين گونه طراوت به تو و كون و مكان داد

برخيز و به شكرانه اين عيد سماع كن            زيرا رمضان را به تو حق هديه گران داد

اين روزه و اين خمس و زكاتست پريسا            بر پـيکـرۀ مـردۀ اشـعـار تو جـان داد

از محضر حق، فیضِ دعا باید خواست            این فیض، به بركتِ بكا باید خواست

در عـیدِ سعـیدِ فـطـر، عـیدى ز عـلى            پابـوسىِ حضرت رضا باید خـواست

هـنگـام تـشـرُّف، به حـریـم رضـوى            شاید تو بگـویى كه مِـنـا باید خواست

اما نـظـرِ شـاعـرِ ایـن بـیت، ایـنـست            در صحنِ رضا، كرب و بلا باید خواست

وقتى شب جـمعه، كـربـلا قسمت شد            از فـاطمه، وصلِ شهـدا باید خواست

درمــانِ هــزار دردِ بــى درمــان را            از ذكـرِ مَـن اسـمُـهُ دوا باید خواست

پـایـانِ شـبِ درد و غــمِ جــانـبــازان            از تُـربتِ ذِكـرهُ شـفـا بـایـد خـواسـت

از اهـلِ جـفا گـلایه مـندى! غـم نیست            ایـنجـا مـدد از شـاه وفـا باید خواست

اى اهـل حـرم میر وعـلـمدار بخوان            از خـضرِ حـرم آب بـقا باید خواست

ایــام اجــابـتِ دعـــاى فــــرج اســت            تقـریـرِ ظهـور از خـدا باید خـواست

ای خیر نالۀ سحـری صاحب الزمان            از درد ما که با خبری صاحب الزمان

ما نـدبه های پشت سـر مرکـب تـوأیم            پایان راه در به دری صاحب الزمان

دیـدی نیـامـدی و نشد زائرت شوم؟!            شد عمر بی وفا سپری صاحب الزمان

عید آمده به سائل خود سر نمی‌زنی؟!            ای که امید چشم تری صاحب الزمان

عیدی ما رضایت و بخشیدن شماست            ما را نمی‌شود بخری صاحب الزمان؟!

حاشا که رد کنی تو کسی را که قانع است            بر یک نگاه مختصری صاحب الزمان

ثابت قدم شدن درِ این خانه با شماست            آقـای سامـرا نظـری صاحب الـزمان

امشب دعـا به حـال دل تـنـگ ما نما            از کربلا که می‌گذری صاحب الزمان

شـوّال اگر نشد به محـرّم حساب کن            این روسیاه را بخـر، آدم حـساب کن

یک عمر گفته‌ام به همه نان خور توأم            لطفی کن و زکات مرا هم حساب کن

اشکم چکیده در غم تو صبح و ظهر و شام            این چشمه کوچک است تو زمزم حساب کن

یـا ایـهـا الـعـزیـز گـنـاهـم اگـر زیـاد            بخـشـنده‌ای، گـناه مرا کم حساب کن

صف بسته‌اند خـیل طـلـبکارهای من            تو ضامنم شدی خودت از دم حساب کن

این اربعین مسافر تو می‌شوم حسین!            با ایـنکه روسـیاه می‌آیـم، حساب کن

خـوبان عـالـمـند هـمه زیر سـایـه‌ات            من را دخـیلِ سایۀ پرچـم حساب کن

اذان عـشـق وزیـده، هـلال پـیـدا شد            هزار پنجره رو سوی حـقـتعالی شد

مراد من دم عیسی گرفت و دست قنوت            هزار مرده به صوت نمازش احیا شد

شـنـیـدن نـفـسـش در نـماز عـید خدا            تـمام شوق من از رفـتن مـصلّی شد

نـفـس نـفـس هـمه می‌آمـدند دنـبـالش            همانکه نور نگاهش بسان موسی شد

خشوع چشم ترش پایگاه عرفان است            به یـمن بارش باران، بـهـار پیدا شد

غزل حکایت عشاق بی‌پر و بال است            که وقت بال گشودن قـنوتشان وا شد

بـه شـوق فَـامَّـا الـسّـائـل فـلا تـنـهـر            امـیـد عـفـو به دلهای اهـل تـقـوا شد

می خواست بهانه ای که پر نور شویم            از هرچه بـدی و غـیـر او دور شویم

یک مـاه پُر از فرصت برگـشتن داد            یک عـیـد فـرستاد که مـغـفـور شویم

****************************

یک مـاه صـدا کـرد که زیـبـا بـاشیـم            در هر سحر و شبی چو مـولا باشیم

ماه رمضان ماه مهارت ورزی ست            بـاشد که هـمـیـشه مـثـل حـالا بـاشیم

****************************

یک مـاه بهشت بـر زمین حـاکـم شد            یک مـاه ز عصیـان دلـمـان نـادم شد

یا رب نکـنـد دوبـاره مـهجـور شویم            یک مـژده بـده که وصلـمان دائم شد

صبح نشاط دم زد، فیض سحر مبارک           عیش صبوح مستان، بر یکدگر مبارک

عید گـشاد ابرو، بـربست رخـت روزه           این را حضر خجسته، آن را سفر مبارک

تـیغ هـلال شـوال، بـاز از افـق علم شد           ماه صیام بشکست، فتح و ظفر مبارک

وقت سحر موذن، آهنگ عیش برداشت           بر گوش روزه داران، این خوش خبر مبارک

انجام خـیـر دارد، فکـر شـراب و ساقی           بحث فقیه و زاهد، بر خیر و شر مبارک

صدشکر که غرق نـور ایمان شده ایم            مـستـوجـب آمـرزش یـزدان شـده ایـم

سی روز تو میـزبـان ما بودی و بـاز            بر سـفـرۀ عـیـد فـطـر مهـمان شده ایم

******* سید هاشم وفائی *******

یـک مـاه اگـر خــدا خـدا مـی کـردیـم            مـا بـهـر ظـهـور تو دعـا مـی کـردیـم

ای کـاش نـمـاز عـیـد فـطـر خو د را            در پـشت سـر تـو اقــتـدا مـی کـردیـم

******* سید هاشم وفائی *******

سی روز گذشت و عـیـد فـطـرت آمد            بـوی خـوش هــمـدلـی و وحـدت آمـد

خـنـدیــد خــدا و شـد گـلـسـتـان دنـیــا            ای دل شـدگـان ! بـهـار رحـمـت آمـد

******* رضا اسماعیلی *******

سـی روز گـذشت، سـی شب نـورانی            بر خوانِ فـرشته ، سی سحـر مهمانی

سـی فـرصت نـاب از بــرای تــوبــه            تا حضرت نَـفـس! را کـنـی قـربـانـی

******* رضا اسماعیلی *******

عـیـد است و دلـم خـانـۀ ویـرانـه، بـیا            ایـن خـانـه تـکـانـدیـم ز بـیـگـانه، بـیا

یـک مــاهِ تـمـام مـیـهــمـانت بــودیــم            یک روز به مـهـمـانـی این خـانـه بیا

******* قیصر امین پور *******

خواهم به چشمه سار دو چشمم وضو كنم            دل را بـه یـاد تو، ز گـنـه شسـتشـو كنم

بـار دگــر بـه درگــه لـطـف تــو آمــدم            تـا بـا سـرشك و مـاتـم دیـرینـه خو كنم

مـن كیسـتم كه بـا تو كنـم گفـتگو، مگر            رخصت دهی كه با تو دمی گفتگو كنم

مـن لایـق مـحـبّـت تـو نـیــسـتــم، ولـی            بـگـذار رو بـه آیـۀ «لاتـقـنـطـو» كـنـم

مـاه صیام رفـت و نـبـخـشـی اگـر مـرا            من با چه رو به درگه لطف تو رو كنم

آورده ام شــفـیـع، هــمــۀ اهـل بــیـت را            تـا از حـضـور تــو طـلـب آبــرو كـنـم

بـاغ دلـم ز عـطـر ولایـت صفا گـرفـت            دیـگر كجـا سزد طـلب رنگ و بـو كنم

تا ره بـه آستـان تـو جـویم، پـناه خویش            جـز درگـه حـسـیـن كـجا جسـتـجو كنـم

من سینه چاك عشق حسینم به غیر عشق            این زخم سینه را به چه چیزی رفو كنم

در عید فطر عیدی خود را ز  محضرت            اخـلاص در عـمـل، ز تو من آرزو كنم

ذكر جمیل و ناب«وفائی» است این سخن            اخـلاص ده كـه زنـدگـیـم را نـكـو كـنـم

فرصت خوب رهـایی شد تمام           ماه عـشق و آشتی؛ مـاه صیـام

سـی شب مـاه خـدا پایان رسید           مـاه شــوال الـمکـرّم شد پـدیـد

رفت دیگر یا عـلی و یا عظیـم           خواندن سی جـزء قـرآن کریم

نـغـمـۀ اغـفـرلنــا و ارحـم لـنـا           وقـت افــطـار و دعـای ربّـنــا

الوداع ای نغـمـه های دلـپـذیـر           الوداع ای افـتـتاح و ای مُجـیر
الوداع ادخل علی اهل القـبـور           الوداع ای جلوۀ شور و شعور

الوداع  شبـهای تقـدیر و قـضـا           الوداع محراب و اشـگ مرتضی
رفت شبهای پر از سوز سـحر           لیـلـة الـقــدر دل افـروز سحـر
بزم افطار و سـحر برچیده شد           تا هـلال عـیـد پـاکـان دیـده شد
الوداع ای اشگ چشمـان عـلی           الوداع ای نان و هـمیـان عـلی
بر هـمه لطف خـدا امــداد کرد           ذره ای هم شـامـل (مقداد) کرد